(León, 1956). Premio Nacional de Fotografía (1999), Premio de Fotografía de la Comunidad de Madrid (2004), Premio PhotoEspaña (2012), e finalista no 2014 do Premio Deutsche Börse. No ano 2012, foi nomeado Chevalier des Arts et des Lettres (Cabaleiro das Artes e das Letras) de Francia.

Desde os anos 80, realizou numerosas exposicións en espazos coma Les Rencontres Internationales d’Arlès, o Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, a parisiense Maison Européenne de la Photographie, o Museo de Arte Contemporáneo de Castela e León (MUSAC) e a Tabacalera de Madrid.

Como autor, publicou unha ducia de libros de fotografía, así como diversas obras audiovisuais onde narrativa e imaxe se complementan. O libro de fotografías MOTO (2015), publicado por Cabeza de Chorlito, editorial da que é cofundador, é o seu libro máis recente. Coma editor, fundou a revista de culto “El Canto de la Tripulación” (1989). Entre os seus últimos proxectos expositivos en solitario, destaca La razón de ser, (2017. Galería Juana de Aizpuru. Madrid), onde mostrou máis dunha trintena de fotografías inéditas realizadas nos últimos tres anos.

No ano 2017, PhotoEspaña dálle carta branca como comisario para programar seis exposicións baixo a temática do “sublime e heterodoxo”. É nese ano cando o festival consegue acadar, por vez primeira, o millón de visitas, converténdose así na edición máis concorrida nos seus vinte anos de historia.

Alberto nace en Ferrol no ano 1978 e no 2007 grava en 16mm a súa primeira curta Microfugas#1. No ano 2008, recibe unha bolsa bianual de hangar.org como artista residente. Logra obter a bolsa de Bcn’ Producció no 2010 para el espai cub e queda finalista no Premi Miquel Casablancas. Nese mesmo ano, publica o ensaio Microfugas, teoría y juego de la profanación.

No 2011, consegue a bolsa de talento da AGADIC e roda O quinto evanxeo de Gaspar Hauser, con produción de Zeitun Films. Xa no 2013, e tras máis dun ano de intensa montaxe de material, presenta a nivel internacional a súa película no Rotterdam IFF, coa que consegue o premio FIPRESCI da crítica internacional. Esta longametraxe proxéctase en preto de 30 festivais, entre os que que destacan as seccións oficiais da Viennale, Lima, Cinemateca Uruguaya, Valdivia ou Sevilla. No ano 2015, trasládase a Madrid, onde reside na actualidade e remata a súa segunda longametraxe.

Ten expoxto a súa obra en Laboral Centro de Arte, o CGAI, o MAC, o CCCB, o MACBA, Laboral, etc.

Stanley Sunday, tamén coñecido como David Domingo ou Davidson, naceu en Valencia no ano 1973 e, actualmente, reside en Barcelona, onde traballa como director en O • estudio creativo. Desde os anos 90, filmou pequenos filmes en súper 8 e 16 mm que el mesmo se encargaba de proxectar en directo en sesións con espectaculares sorteos de salchichas e obxectos de atrezzo. A súa primeira curta, Súper 8 (1996), foi seleccionada para formar parte do ciclo itinerante Del éxtasis al arrebato. 50 años del otro cine español, organizado polo Centro de Cultura Contemporánea de Barcelona, e proxectouse no Australian Centre for the Moving Image (Melbourne), en Anthology Film Archives (Nueva York) e na National Gallery of Art (Washington DC). Desde que vive en Barcelona, filmou numerosos videoclips (Fangoria,  Hidrogenesse, Espanto, Doble Pletina) e, actualmente, realiza tamén os vídeos da festa de osos máis divertida de Barcelona (PopAir Party) e vídeos para o súa conta de Instagram.

Eduardo "Teddy"  Williams (1987, Argentina) estudou na Universidad del Cine, en Bos Aires e en Le Fresnoy - Studio National des Arts Contemporains, Francia. As súas primeiras curtas rodáronse en Arxentina e os seus traballos máis recentes, filmadas en diversos países, inclúen a dúbida do movemento e as conexións espontáneas feitas en contextos diferentes como unha parte central do seu traballo. Puiden ver un puma (2011) e Que caio todo o tempo? (2013) estreáronse en Cinéfondation e na Quincena de Realizadores do Festival de Cannes. Tôi quên rồi! (2014) tivo a súa premiere en FIDMarseille. Adicáronselle varias retrospectivas, na Cinémathèque Française de Paris e no Festival Internacional de Valdivia, Chile, entre outros. A súa primeira longa, O auxe do humano (2016), gañou o premio de mellor película na sección Cineasti do Presente no Festival de Locarno e foi logo mostrado en Toronto International Film Festival, New York Film Festival, Tate Cinema, Viennale ou no Festival Internacional de Cine de Mar del Plata.

Nicole Brenez imparte Estudos cinematográficos na Universidade da Nova Sorbona - París 3. Exerce como directora do Departamento de Análise e Cultura de La Fémis desde o ano 2017 e como comisaria de cine de vangarda na Cinémathèque Française desde o ano 1996. En colaboración co cineasta Philippe Grandieux, produce a colección It May Be That Beauty Has Strengthened Our Resolve (“Pode ser que a beleza reforzara a nosa resolución”), consagrada a cineastas revolucionarios que foron esquecidos ou abandonados por parte da historia do cine.

Entre as súas últimas publicacións:

Cinéma d'avant-garde Mode d'emploi (Gendaishicho-shinsha Publishers, 2012)

We support everything since the dawn of time that has struggled and still struggles. Introduction to lettrist cinema (Moderna Muset/Sternberg Press, 2015),

Jean-Luc Godard théoricien des images (La Camera Verde, 2015).

Nacido en Kaiserslautern (Alemania) no ano 1965, cursou Literatura, Teatro e Filosofía na Freie Universität de Berlín. A súa tese sobre a escritora e cineasta francesa Marguerite Duras publicouse no ano 2001 co nome Das ortlose Kino. Über Marguerite Duras (O cine sen lugar. Sobre Marguerite Duras). En 1996/97, estivo ao frente do European Institute of Documentary Film de Mülheim an der Ruhr e editou as series Texts for the Documentary Cinema e DOX - Documentary Film Quarterly. Henrik, que desempeña o cargo de director do Festival Internacional de Cine de Oberhausen desde o ano 97, publicou numerosos artículos e ensaios sobre cine, fotografía e política cultural, ademais de ter realizado diversos lectorados en Xestión cultural e cinematográfica. Tamén é o co-editor de Provokation der Wirklichkeit. Das Oberhausener Manifest und die Folgen (2012) e autor de Film und Kunst nach dem Kino (2012).

Abraiada polo cine desde nena, estuda dirección de cine. Pronto se afasta das narrativas clásicas e comeza a experimentar con estruturas non tradicionais. Posteriormente, estuda animación e multimedia.

O seu traballo céntrase na relación entre a imaxe e o son, con influencias tanto do cine experimental clásico como da música visual electrónica contemporánea. Tamén é importante destacar a súa labor como investigadora, que inclúe colaboracións regulares como escritora e tradutora con diferentes medios e institucións.

O seu traballo proxectouse en numerosos festivais de cine e videoarte, así como en museos, centros de arte e galerías, coma o Iota Center (Los Ángeles), o ZKM (Karlsruhe, Alemania), o Espacio Fundación Telefónica (Madrid), a Fundación Juan March (Madrid), o CA2M (Móstoles), o Centre de Cultura Contemporània de Barcelona, o MARCO (Vigo), etc.

www.null66913.net

https://twitter.com/null66913

www.makimono.es

https://twitter.com/makimono_cine

ndador de Magnetova, unha das produtoras de videoclips máis prolíficas de Galicia, dirixiu series de televisión, curtametraxes e monstros de serie Z, como Maldito Bastardo. Actualmente, atópase enfrascado na dirección da súa primeira longametraxe documental, Nación de muchachos. Tamén colabora de xeito habitual escribindo en medios dixitais como Tentaciones, Vice ou Notodo.

Xiana Arias Rego (A Fonsagrada 1983) licenciouse en Ciencias da Comunicación na USC, traballa na Radio Galega nos programas Diario Cultural e Onda Vital. Publicou os libros Ortigas (Espiral Maior, 2007) e Acusación (Galaxia, 2009). Participou dos artefactos colectivos Pirata e Non Conciliados do Cineclube de Compostela, co que colaborou durante anos.

É a voz de Sira en Sira e o Robot: Adventures on Titan (Xerais, 2015) e toca o baixo no grupo Atrás Tigre. Como Lara Tigre asinou en  2011 a  curta A caza dos gatos sobre o desaloxo do CSO A Casa das Atochas.

Participou do elenco do vídeoclip de Bótalle Caldo de Malandrómeda asinado por Manuele Caamagno para Tremendo Audiovisual e este ano estreouse como actriz de cinema no filme A estación violenta de Anxos Fazáns, en fase de postprodución.  

Aarón Porras Suárez nace en Santiago de Compostela no ano 1992 e, xa desde moi novo, ten contacto con diferentes disciplinas artísticas como a música, máis concretamente, o piano, ou a pintura. Sen embargo, non será ata a súa xuventude máis próxima cando toma contacto co mundo da interpretación, despois de pasar pola facultade de Filosofía. Comeza os seus estudos na ESAD de Galicia, prosegue na ESADCYL e, actualmente, segue a estudar no Centro del Actor, dirixido por Lorena de las Bayotas. Formouse con distintos profesionais do mundo do teatro, cine, clown ou danza, como son Esteban Roel, David Serrano, Marta Pazos, Antón Valén, Santiago Cortegoso, Guillermo Weickert, Ermel Morales ou Agustí Vila. Tamén participa na montaxe do Don Juan da compañía Voadora ou na serie El final de camino.

Licenciada en Historia da Arte pola Universidad Autónoma de Madrid e cun Máster en Xestión Cultural pola Universidad Carlos III de Madrid, Patiño ten una traxectoria vinculada ao desenvolvemento de actividades culturais. Colaborou na coordinación e produción de exposicións dentro do departamento de cultura de La Casa Encendida, en mostras como “Measuring the Distance”, de Gonzalo Lebrija ou Ryan Trecartin & Lizzie Fitch. Participou tamén na organización do Festival de Cine Internacional Márgenes e, durante a súa estadía en Barcelona, traballou na Galería Miguel Marcos, con participación na Feria de Arte Contemporáneo ARCO. Desde entón, foi desenvolvendo proxectos de comisariado independente como Habitación unheimlich para Room Art Fair. Actualmente, coordina os cursos de fotografía, ilustración e artes dixitais do Istituto Europeo di Design (IED) en Madrid.

Nacida en Santiago de Compostela en 1996, actualmente estuda comunicación audiovisual na USC e violín e canto lírico no Conservatorio Profesional de Música de Santiago.

Forma parte, como cantante e guitarrista, da banda Ivy Moon coa que foi finalista do Imagine Festival en Croacia. Este mesmo ano tamén formará parte do Xurado da Xuventude da 65 edición do Festival de Cine de San Sebastián. 

Nacida en Noia no ano 1995, Iria Iglesias é graduada en Comunicación Audiovisual pola Universidade de Santiago de Compostela. Ten interese por diversos ámbitos culturais, como o deseño, a edición ou a fotografía e tamén está involucrada en varios proxectos musicais coma teclista (The Funkles, Malasombra, NG). Ademais, participa en varios obradoiros enfocados á creación audiovisual dentro do LAV de Vedra, Unitaria e Curtocircuito, entre outros.

Dea Gómez (Salamanca, 1989) e Diego Omil (Pontevedra, 1988) traballan en conxunto dende 2012 baixo o nome de Los Bravú. Desenvolvendo unha carreira multidisciplinar vertebrada pola banda deseñada como ferramenta principal de expresión. Neste campo publicaron diversos títulos coa editorial Fulgencio Pimentel, onde cabe destacar a súa última obra "MULLER!" (2016) ademáis de colaboracións con outras editoriais como Apa-Apa ou Fosfatina e numerosas publicacións auto-editadas.

Con respecto á súa obra pictórica e escultórica, expuxeron en galerías e festivais internacionais como O Parche en Bogotá, o FIBD de Angoulême, JUSTMAD ou Estampa. A súa obra foi valorada con destacados premios e bolsas como o INJUVE, a residencia na Maison deas auteurs de Angoulême ou máis recentemente a Academia de España en Roma.

www.losbravu.com

Adela Dávila

Adela Dávila (Santiago de Compostela, 1992). Graduada en Historia da Arte, actualmente cursa estudos de fotografía na EASD Mestre Mateo. Comezou a desenvolver traballos no eido cultural participando en dúas edicións da Feira de Arte Cuarto Público coas galerías compostelanas Metro e Aire Centro de Arte. Con esta última realiza, no ano 2014, o comisariado conxunto da exposición La Razón Salvaje. Nos últimos tempos atópase traballando en proxectos relacionados coa reivindicación do papel feminino na arte, que materializa en pequenos obradoiros didácticos como Creadoras para construir a explicación dun século (2016) e Maruja Mallo: mulleres na historia (2017).

Gonzalo Ballesteros (Puertollano, 1989) es crítico de cine y diseñador gráfico. Co-editor y director de arte de Revista Magnolia desde 2011, ha sido jurado de la crítica en el Festival de Málaga, programador en la sección Convergencias del Festival de Gijón y, actualmente, es programador del Festival de Cine Documental CEME DOC de México DF. Desde 2014 reside en Galicia donde ha colaborado con el periódico Praza Pública.

María Donapetry Camacho ejerció como profesora de Español en Pomona College (California) y en la Universidad de Oxford (GB) hasta junio del 2016. Sus publicaciones giran en torno al cine español, latinoamericano y de habla inglesa con una perspectiva de género. Desasosiegos éticos en cine y literatura (Sevilla: Benilde, 2017) es su libro más reciente. Actualmente colabora como investigadora asociada en la Universidad de Oxford y en la Universidad de A Coruña.

Co-editor da revista A Cuarta Parede, crítico de cinema e investigador audiovisual. I Premio María Luz Morales da Academia Galega do Audiovisual na categoría de 'Mellor videoensaio sobre audiovisual galego', traballa a cotío no campo do videoensaio sobre filmes de directores como Jørgen Leth, Alfred Hitchcock ou Nicolas Winding Refn. Na actualidade está a traballar súa tese de doutoramento sobre a lingua galega na ficción galega dos últimos anos.

Miguel Mariño, premio CREA no Curtocircuíto 2015, é o cineasta das tres “X”: explorador, experimental e expandido. Mariño transita os vieiros da imaxe proxectada na procura de novos lugares, guiado únicamente por unha sorte de tratado de alquimia audiovisual que lle permite manipular os compoñentes propios do cinema e transmutalos en materia prima sensorial.    

Comezou a súa carreira profesional a finais dos anos 90. Autodidacta, completou a súa formación con cursos e obradoiros impartidos por Michael Radford, Víctor Erice, Allan Starski, Béatrice Caufman, Robert Lovenheim, Isaki Lacuesta, Víctor Duplá e Mariano Barroso. Tamén participou na primeira edición do Berlinale Talent Campus.

Tras varias curtametraxes, como Mofa e Befa en Gran liquidación ou O matachín, estreou, no ano 2004, a súa primeira longametraxe: El año de la garrapata. A súa seguinte película, 18 comidas (2010), recibiría numerosos galardóns e sería seleccionada en máis de 30 festivais internacionais.

Na televisión, ademais das encargas no ámbito da publicidade e os videoclips, o seu traballo centrouse na dirección de series. Deste xeito, participou tanto en proxectos para a TVG como Terra de Miranda, As leis de Celavella, Padre Casares ou Luci, coma en series de ámbito nacional como El comisario, RIS, Pelotas ou Sé quién eres.

Tamén dirixiu os documentais de creación Torre de Breoghán, ¿Qué culpa tiene el tomate? (estreado no MoMA de Nova York no 2009) ou Días de reparto, ademais de realizar traballos televisivos como Chunda Chunda.

No 2016, gañou o Goya a Mejor Montaje polo seu traballo en El desconocido, de Dani de la Torre.

Nada en Brasil no ano 1964 e de pais galegos. Licenciada en Dereito, introdúcese no mundo do cine da man do Cineclube Lumiére e da rodaxe de The last patrol. La colina de la muerte (Cora Peña, 2000). Coma membro do colectivo vigués La Casa Mortimer, aprende os distintos oficios nas rodaxes de ficción de corte fantástico. Entre 2001 e 2004, realiza dous documentais para a serie da TVE Sound Stones, músicas do mundo gravadas nas antigas colonias portuguesas africanas de Cabo Verde e San Tomé e Príncipe.

A partires de entón, comeza proxectos cunha maior implicación persoal, proxectos xerados cun equipo mínimo, onde ela mesma asume a cámara, o guión e a edición: O clune dos sem teto (2008) ou Bata por fora (Muller por dentro) (2008).

Despois dun longo lapso de tempo realizando traballos corporativos, no 2016 é invitada a participaren na película Visións (Cinema e Muller) e na III edición do Chanfaina Lab. Froito desas propostas son Ambos mundos e III videohistoriestas, dúas curtametraxes de experimentación que comparten o gusto por amosar o aspecto traxicómico da vida cotiá do ser humano. Na actualidade, traballa na edición do material gravado durante o verán e o inverno do 2006 na Illa de Ons.

Licenciado en Historia da Arte na USC, e en Guión Cinematográfico polo Instituto Nacional del Cine (NIC), Madrid.

Ten escrito os guións de curtas como ABCD, 100%, Zombie TV, La rebelión de las máquinas ou César camina; e da longametraxe La niebla (dirixida por David Hernández). Ten traballado tamén coma guionista na TVG, en programas como Cociña para todos ou no serial radiofónico Misión Amarte.

Participou no libro colectivo Steampunk Cinema e en solitario Double Feature: Dark Star + El regreso de los muertos vivientes. Publicou a novela Nosferatu contra Sherlock Holmes, e está pendente de sair á venta a súa segunda novela, El habitador. Como guionista de banda deseñada ten no seu haber Crónicas Románicas (http://cronicasromanicas.tumblr.com/tagged/crónicas-románicas), ilustrado por Uxío Broullón, e Las aventuras de D.H Lawrence (http://tonibascoy.blogspot.com.es/search/label/D.H. Lawrence), do que tamén é ilustrador.

A súa carreira desenvólvese principalmente na TVG, escribindo en series como Luci, Casa Manola, TAC ou Serramoura. No ámbito online ten escrito Entertainment para Flooxer de Atresmedia ou Mambo, comedia musical para RTVE.

Tamén firmou o guión do documental Nación de muchachos. Actualmente atópase inmerso no desenvolvemento da súa primeira longametraxe para Warner Bros. España e na escrita de Viradeira, nova serie de ficción para TVG.

Borja F. Caamaño (A Coruña, 1979) traballou coma realizador e guionista para varias produtoras mentres avanzaba na súa carrera literaria, tres novelas e un conxunto de relatos, e facía o propio no eido cinematográfico con dúas curtas escritas e dirixidas por el mesmo que tiveron unha máis que aceptable repercusión: Belice e Se necesita personal.

Pero foi no 2014 cando Schimbare, a película que escribiu co seu colega Álex Sampayo, foi seleccionada en case unha veintena de festivais acadando o premio a Mellor Filme Internacional en San Diego, Rhode Island e Berlín, xunto cunha mención especial do xurado en Huelva. Por outra banda, varias das súas obras teatrais tiveron nomeacións a mellor texto ou mellor espectáculo nos María Casares.