Púlsar - Teddy Williams

Himnos xuvenís

Non semella unha loucura enfrontarse as seis películas que conforman a filmografía de Teddy Williams (cinco curtas e a súa primeira longametraxe, O auxe do humano), coma quen se senta a estudar as distintas dobreces dun mapa que, unha vez desenvolvido ante os nosos ollos, permítenos seguir o percorrido dunha estraña irmandade de mozos, unha especie de comunidade errante e imberbe co seu propio universo de rituais, dialectos e mitos varios, tan fascinantes e hipnóticos coma incomprensibles e alleos. Case poderíamos atopar nesa cartografía sen fronteiras unha sorte de rexistro antropolóxico que nos envían dende unha civilización na que a pubescencia parecería o derradeiro refuxio posible fronte a barbarie do mundo adulto.

Nos últimos anos, poucas miradas ofrecéronnos un achegamento tan persoal e xenuíno como o de Eduardo «Teddy» Williams a ese estado case beatífico que rexen forzas divinas como a amizade, o hedonismo, o ocio e o desexo; se fixésemos o esforzo, quizais poderíamos falar do Larry Clark que, na belísima película Ken Park, presentaba a idea da adolescencia coma estado do pobo elixido que resiste aos envites da mesquindade adulta. Pero mentres que Clark argalla os seus filmes a partir dunha estraña tenrura punk e de xeito crepuscular, arrebatador e fatalista, Williams fálanos cun ton taciturno dende o NOSOUTROS (que non é un dato calquera), mediante unha batería de imaxes impregnadas de misterio, nas que todo, de forma inesperada, toma a forza e a fraxilidade dunha epifanía.

E da mesma maneira que non resulta conveniente ter a torpeza de achegarse a unha revelación con afán de interpretar, quen queira abordar os filmes de Williams con ánimo analítico verá, indefectiblemente, como a forza das súas imaxes disólvese ante os seus ollos.

Mesmo se transcorren en Francia, Serra Leoa, Mar del Plata, Vietnam, Mozambique ou Filipinas, os non-relatos errantes de Williams desbordan as convencións narrativas, lingüísticas ou xeográficas, funcionando como a cantaruxada doméstica dun grupo de rapaces perdidos, como os ideados por J.M. Barrie en Peter Par, criaturas caídas dos seus carriños por un descoido da súa neneira e que agora, dende o seu refuxio no País de Nunca Xamais, loitan por non chegar nunca a claudicar fronte ao cruel paso do tempo.

Fran Gayo, director do Festival Internacional de Cinema de Ourense